Hope

Een man die in het opvangcentrum voor asielzoekers in Ter Apel werkt, vertelde mij het volgende verhaal.

Het was al laat en mijn avonddienst in het opvangcentrum zat er bijna op. Het was druk geweest die dag, er waren enkele bussen met asielzoekers uit Amsterdam aangekomen. We hadden het kunnen verwerken; ze hadden allemaal een plek om te slapen.

Ik hoorde de deurbel en opende de deur. Op de parkeerplaats voor de ingang stond een politieauto. Een agente stond daar met een vrouw, waarschijnlijk uit Afrika. Het was druilerig weer en ze was niet gekleed voor deze weersomstandigheden. Een shirt, spijkerbroek, badslippers en eroverheen een veel te grote winterjas. De jas stond open, waardoor zichtbaar was dat ze een baby tegen zich aangedrukt had. De agente vroeg of ze de vrouw aan mij kon overdragen voor het verdere verloop van de procedure. Ze was met kletsnat haar, koud en zonder ID-bewijs liggend aangetroffen in een portiek in het centrum van Ter Apel. Ik knikte en wenkte de vrouw verder te komen.

“You are welcome.” zei ik. De vrouw knikte nerveus, ze rilde. Er vielen druppels op de grond. “Come with me,” zei ik en leidde haar naar mijn werkkamer, waar het gelukkig wat warmer was. “Please, sit down.”
Ik gebaarde, wijzend op een stoel. In een hoek stond een Maxi Cosi die al vaker was gebruikt. Ik sleepte die tot bij haar stoel en maakte haar duidelijk dat zij haar kindje daarin mocht leggen. Ze schudde van nee: “Baby is cold, needs warmth of my body.”
Ik knikte begrijpend en vroeg of zij en haar kindje iets warms wilden drinken. Zij antwoordde: “A cup of tea” en gebaarde dat zij de baby de borst zou geven. Ik pakte de telefoon, tikte het nummer van de keuken in en bestelde twee thee. Even keek ze ongerust en verwilderd om zich heen, alsof ze wilde vluchten. Ik keek haar rustig en begripvol aan: “Don’t worry. I ordered only the tea.” Ze begreep me en leek te ontspannen. De thee kwam al gauw, een koekje dat ik aanbood sloeg zij niet af. Toen de thee gedronken was, maakte zij duidelijk dat zij de baby de borst wilde geven. Ik knikte, maar vroeg of het goed was dat zij in de tussentijd ook wat zou vertellen over haar reis. Dat deed ze.

Het was een verschrikkelijk verhaal. Een tocht vanuit Soedan, door de woestijn naar Libië, over ontberingen en over geweld. Over een verkrachting, waardoor zij in verwachting raakte. De reis op een rubberbootje naar Italië, ternauwernood gered door een schip met hulpverleners. De wantoestanden in de Italiaanse kampen, waar haar kindje werd geboren. Smokkelaars die haar naar Nederland brachten, waar zij berooid aan haar lot werd overgelaten.

Ik had met haar te doen. Wat een mens toch allemaal mee moet maken op de vlucht voor meer vrijheid of voor een beter leven! Ik vroeg haar wat haar overeind gehouden had. Zij wees op de baby. Daarna vroeg ik haar naar de naam van het kind. Haar antwoord was: “Hope.”

Hans Greuter